Bugün hemen hemen her hastam ve beni hastanede görenler 14 Mart Tıp Bayramı’mı kutluyor.
Ailem, dostlarım arıyor ve kutlama mesajları gönderiyor.
Evet, aslında bugün çok mutlu olmamız ve her günden daha farklı bir pozitiflikte olmamız gerekiyor ama diğer günlerden bir farkı olmadığını çok iyi hissediyorum. Maalesef içimde bir neşe, bir pozitiflik bugüne özel oluşmuyor. Neden oluşmadığını düşündüğümde ise içimi hüzün kaplıyor.
Meslektaşlarım tıp fakültesinden mezun olduktan sonra, doktor oldukları için hak kazandıkları diplomayı alamıyorlar…
Meslektaşlarım ve beraber çalışmaktan mutluluk duyduğum sağlık çalışanları, sürekli şiddete maruz kalıyor…
Bu ülkede meslektaşlarım öldürülüyor…
Türkiye’nin bilimsel açıdan daha iyi konumda olması için çalışan hekimler, ciddi emekler sarfederken, bilimsel gelişimimiz ve eğitimimiz için çok önemli olan toplantılara, kongrelere acımasız bir şekilde kısıtlama geliyor… Hekimlerin, yurt dışında ülkemizi temsil etmesi, oradaki hekimlerle bilgi alışverişi kısıtlanıyor…
Performans sistemiyle, sağlık çalışanları arasında adaletsiz bir dağılım oluyor…
Meslektaşlarım, 36 saat çalışıp, uykusuz hasta bakmak zorunda kalıyor…
Kanser hastalarım, tedavisi için çok önemli bazı ilaçlara ulaşmada sıkıntı yaşıyor ve hatta para ödüyor…
Daha bir çok sorunu ben ve meslektaşlarım, sağlık çalışanları yaşıyor…
Biz hekimlerin, sağlık çalışanlarının, vermiş olduğumuz sağlık hizmetinde ve bulunduğumuz birimlerde birçok sorunumuz varken, hastanelerde güvende çalışamıyorken ben maalesef bayramı yaşıyamıyor ve hissedemiyorum…
Mesleğimi yapmaktan büyük onur duyuyorum ve severek yapıyorum. Hastalarımı da çok seviyorum. Sağlık bakanımızın bizlerin, sağlık çalışanlarının birçok sorununa hassasiyetle yaklaşacağını ve çözüm yolları arayacağını umuyorum…
Hem bizim hem de hastalarımız için gerçekten pozitif geçecek nice güzel bayramlara…
Uzm.Dr.Erdinç Nayır